راز مهم

از شر شیطان رانده شده به خدا پناه می برم

بنام خدا بخشنده مهربان

راز مهم

انسان فراموشکار است. خیلی زود دانسته های خویش را از یاد می برد. معمولا انسانهای امروزی خیلی چیزها بلدند. یک فرد عادی می تواند در مورد خوبی یک ساعت برای شما حرف بزند. اما باز همین فرد دنبال کارهای بد می رود!

معمولا ما از دیدن فلمهای خوب لذت می بریم. از خواندن کتابهای انرژی بخش لذت می بریم. از دیدن صحنه های دلخراش متنبه می شویم. از شنیدن حوادث بد برای دیگران ، ناراحت می شویم. از دیدن عکس بچه های گرسنه افریقایی احساس دلسوزی می کنیم. اما همه این دلسوزیها و لذتها فقط چند لحظه است . فقط چند ساعت طول می کشد. از دروغ ودزدی و خیانت بدمان می آید ، اما ممکن است در طول شبانه روز به وفور آن را مرتکب می شویم. نقطه ضعف انسان چیست که نمی تواند رشد کند و در جا می زند. چرا این احساسهای خوب در ما تاثیر نمی گذارد. چرا  کارهای خوب دیگران ، بدبختیهای دیگران ، رنج و شادی دیگران را مشاهده می کنیم و نفس ما فقط یک ساعت احساس آرامش می کند و دوباره به دنبال کارهای بد می رویم؟ مثل بچه خواب آلودی که با صدای مادرش از خواب بیدار می شود ، اما دوباره بعد از چند دقیقه  به خواب می رود.

این مهمترین راز زندگی انسان است که باید هر فردی برای خودش حل کند. جواب سوال خیلی ساده است و در عین حال خیلی مهم است. ما از فیلمهای آموزنده خوشمان می آید. هنرپیشه فیلم را الگوی خود قرار می دهیم. اما این فقط یک فیلم است. چرا ما نباید چنین نقشی را در زندگی عملی خویش بازی کنیم! چرا فقط می بینیم و می خوانیم و تعجب می کنیم. چرا عمل نمی کنیم؟ اگر از فیلم خوب خوشت می آید ، چرا خودت چنین نقشی را در زندگی خویش بازی نمی کنید؟ اگر از کمک به فقرا خوشت می آید ، چرا خودت عملا کمک نمی کنید؟ راز همین است. ما فقط مطالعه می کنیم. فقط حرف می زنیم ، فقط فیلم نگاه می کنیم . هیچوقت به دانسته های خویش عمل نمی کنیم. ایمان داریم اما عمل صالح نداریم. به همه خوبی ها ایمان داریم ، اما عملا انجام نمی دهیم. چنین ایمانی زود از بین می رود. چنین ایمانی یعنی در جا زدن. ایمان و عمل صالح لازم و ملزوم یکدیگرند. ایمان باعث ایجاد عمل صالح خواهد شد و عمل سالح هم باعث زیاد شدن ایمان خواهد شد. این دو لازم و ملزوم یکدیگرند. یکی نباشد ، آن یکی هم از بین خواهد رفت. یک کوهنورد برای بالا رفتن از کوه ، ابتدا یک متر بالا می رود ، بعد جای خویش را با چکش محکم می کند بعد دوباره یک متر دیگر بالا می رود. هر متر ، که بالا می رود طناب خویش را با چکش محکم می کند ، بعد قدم بعدی را بر می دارد. اگر طناب خویش را را محکم نکند ، احتمال سقوط او حتمی است. ایمان یعنی بالا رفتن از کوه و عمل صالح هم یعنی طناب را به کوه وصل کردن. کسانی که ایمانشان را با عمل صالح عجین نکرده باشند ، وارد بهشت نخواهند شد. این وعده خدای بزرگ است.

[6:158] آیا آنها منتظرند تا فرشتگان نزدشان بیایند، یا پروردگارت، یا برخی از نشان های فیزیکی پروردگارت تجلی کند؟ روزی که این اتفاق رخ دهد، دیگر هیچ نفسی از ایمان آوردن بهره ای نخواهد برد، چنانچه پیش از آن ایمان نیاورده و با اعمال پرهیزکارانه، منافع ایمان را کسب نکرده باشد.* بگو: "منتظر باشید؛ ما هم منتظریم."